Pragnę poruszyć kilka spraw a propo tego kto powinien wychowywać dzieci.
NIE MÓWIĘ że wszyscy płodzą dzieci dla przysłowiowego "becikowego". Ale nie mając do dyspozycji zasiłków i przymusowych ubezpieczeń emerytalnych, co poniektórzy bardziej pomyśleliby nad tym czy chcą mieć dzieci i dlaczego, czy żeby dostać1000 zł [które wydadzą na alkohol, a dziecko wyrzucą do śmietnika (dosłownie)], czy by obdarzyć je miłością rodzicielską.
NIE PRZECZĘ, że są rodzice nienadający się do wychowywania dzieci. Jak słyszę o przypadkach że rodzice katują swoje dziecko to mam ochotę ryczeć i walić głową w ścianę, czuję wtedy jak coś mi rozrywa serce.
Jednak czuję się tak również wtedy, gdy odbiera się dzieci rodzicom biednym, ale przyzwoitym i bez żadnych nałogów. Często dzieci są odbierane na podstawie jakichś pieprzonych donosów, i nawet nie sprawdzi się, czy informacje są prawdziwe.
Czy to nie jakiś zasrany paradoks że rodzicom biednym, ale porządnym dzieci się zabiera, a w przypadku rodzin patologicznych przez długi czas mogą rozlegać się krzyki za ścianami i nikt nie przyjdzie dzieciom na pomoc?
Obecnie zabierane są dzieci nie tylko z powodu patologii w domu, ale również, a może przede wszystkim. z powodu biedy czy stanu zdrowia rodziców.
Proszę przyjrzeć się temu:
Trzeba przyjąć zasadę że dziecko jest RODZICÓW! I należy przywrócić im pełnię opieki dziećmi.
Wtedy na pewno potencjalni „kandydaci” na katów zastanowią się tysiąc razy zanim przyjdzie im do głowy znęcanie się nad dziećmi. Będą musieli, jak przystało na rodziców, postarać się o jak najlepsze wychowanie i wykształcenie dla dzieci, by mieć w nich oparcie na starość. A jak trafi się ktoś kto autentycznie katuje swoje dziecko, to ktoś kto to zobaczy będzie mógł zrobić mu z dupy garaż, za co dzisiaj poszedłby na dywanik.
Do przeczytania:
